Wednesday, August 26, 2015

****වළාකුලු බැම්ම **** (17)

රොහාන්ට මේ හැම දෙයක්ම කියනවද නැද්ද කියන එක ගැන මන් හුග සැරයක් හිතුවා.ඒත් මට හදිස්සි වෙන්න හිතුනේ නෑ.සුමනේ අයියා එහෙම දෙයක් කිව්වා කියලාවත් මට තාම හිතාගන්න බෑ.හිතේ තිබ්බ දේ කිව්වට පස්සෙවත් එයා මට මගේ පාඩුවේ ඉන්න දේවි කියලා මට හිතුනා.ඒ හින්දා මන් රොහාන්ට මේ දේ ගැන නොකියා ඉන්න තීරනේ කලා..

අපි අපේ පැටියට රනුක සත්සර තියලා නම තිබ්බා.රොහාන්ට ඕන උනේ අපි දෙන්නගෙම නම් වල අකුරු වලින් අපේ පැටියගේ නම තියන්න.රනුකත් එක්ක අපි ගොඩාක් සෙල්ලම් කලා.රොහාන් වැඩ ඉවර වෙලා ගෙදර එන්නෙ දුවගෙන වගේ.අපේ පැටියා ටික ටික ලොකු වුනා..ඒත් එක දවසක් රනුකට උණ හැදුනා.අපි අපේ ඩොක්ටර්ගෙන් එයාට බෙහෙත් අරන් ආවට පස්සේ හොද උනා.ඒත් එදා ඉදලා එයා කළින් වගේ හොදින් හිටියේ නෑ.හැම තිස්සෙම සෙම වගෙත් තිබ්බා.හුස්ම ගද්දිත් එයාගෙන් පපුවෙන් සද්දයක් වගේ එන්න ගත්තා..අපේ ඩොක්ටර් හැම වෙලේම එයාට සෙම  සෙම කියලා බෙහෙත් දුන්නට රොහාන් එයාව නවලෝකේ ලොකු ඩොක්ටර් කෙනෙක්ට පෙන්නුවා.ඒ ඩොක්ටර් පුතාව පරීක්ෂා කරලා බැලුවා.වෙදනලාව පැටියගේ පපුවෙන් තියද්දි ඒ ඩොක්ටර්ගේ මූණ වෙනස් වුන හැටි මට තාමත් මැවෙනවා දෙයියනේ.
 

"අපි මෙයාගේ පපුවෙ ස්කෑන් එකක් කරලා බලමු.තව එකෝ එකකුත් ගන්න වෙයි"
"ඇයි ඩොක්ටර් මොකද්ද වෙලා තියෙන්නේ පුතාට?"
රොහාන් එහෙම ඇහුවේ මගේ ඇස් දෙකට කදුළු පිරෙද්දිමයි.

"මෙහෙමයි.. කලබල වෙන්න එපා..මේ වගේ බබාල හුග දෙනෙක් මෙහෙට ඇවිත් තියෙනවා.ඒ වගේමයි මේ වගේ අයව හොද කරලත් තියෙනවා.ඒ හින්ද මේ ගැන හිතලා කලබල වෙන්න එපා ඔයාලා.අපි ටෙස්ට් ටික කරලා හරියටම කන්ෆර්ම් කරගමු.අපි සාමාන්‍යෙන් කියන පපුවේ හිලක් කියන තත්තවය මන් හිතන්නේ ඔයාලගේ බබාගෙත් තියෙනවා."

එතනින් පස්සේ ඩොක්ට කිව්වේ මොනවද කියලා මට ඇහුනේ නෑ.මන් එතන පුටුවෙන් නැගිටලා එළියාට ආවේ මගේ පැටියවත් තුරුල් කරගෙනමයි.
තවම අම්මේ කියලවත් නොකියපු මගේ පැටියට ඇයි දෙයියනේ මෙහෙම දෙයක් උනේ කියලා මන් කාගෙන් අහන්නද...මන් එලියට ගිහින් ටික වෙලාවකට පස්සේ රොහානුත් ආවා.රොහාන් කිව්වා පුලුවන් ඉක්මනට ටෙස්ට් ටික කරගන්න කියලා ඩොක්ටර් කිව්වලු.ඩොක්ටර් කියපු දේ ගැන ඩොක්ටර්ට ගොඩාක් දුරට ශුවර් කියලත් කිව්වලු.රොහාන් ටික වෙලාවක් මාත් එක්කම එතන ඉදගෙන හිටියේ පුන්චි පුතා දිහා බලාගෙනමයි.

"සුලෝ හෙට වෙනකන් මේක කල් දාන්න ඕන නෑ අපි අදම ටෙස්ට් ටික කරගමු."
"රොහාන් සහන් දැන් ඉන්නේ මේ හොස්පිටල් එකේ.අපි එයාට කියමු.."
"හරි සුලෝ මන් උඩට ගිහින් ටෙස්ට් ටික කරන්න පුලුවන්ද බලන්නම් ඔයාට පුලුවන්නම් සහන්ව හම්බ වෙනවද?"
"හා"
"මට කෝල් එකක් දෙන්න මන් එන්නම් එතනට"

රෙසිප්ෂන්  එකෙන් සහන් ඉන්න වෝර්ඩ් එක අහගෙන මන් සහන්ව හම්බ වෙන්න ගියා.එයා හිටියේ මැටර්නල් වෝර්ඩ් එකේ.

"සුලෝචනා මේ කොහෙද මේ?"
"අනේ සහන්.."
සහන් හිටපු තැන තව ඩොක්ටර්ස්ල දෙතුන් දෙනෙකුත් හිටියා.ඒත් මට ඇඩුනා.මට මතකයි සහන් පුදුම වෙලා මන් දිහා බලාගෙන හිටියා..

"හරි සුලෝචනා ටිකක් ඉන්නකෝ....එක්ස්කියුස්මී මචන් මන් එන්නම්"

සහන් මාවත් එක්ක ගෙන එයාලගේ රූම් එකට ගියා.එවෙලේ වෝර්ඩ් රවුන්ඩ් නිසා කවුරුත් වැඩිය හිටියේ නෑ.

"හරි සුලෝචනා කියන්න දැන් මොකද්ද  වෙලා තියෙන්නේ?"
"සහන්..රනුකගේ පපුවේ හිලක් ලු සහන්..අනේ අපි දැන් මොකද කරන්නේ"

සහන් තරමක් කලබල උනා..ඒත් මාව සනසන්න ඕන හින්දා එයා ඒ බවක් පෙන්නුවේ නෑ.

"ස්කෑන් කලාද?"
"නෑ ඩොක්ටර් බලලා කිව්වේ.ස්කෑන් එකකුයි එකෝ එකකුයි කරන්න කිව්වා."
"හ්ම්ම්... බය වෙන්න එපා සුලෝචනා ඔය වගේ පේෂන්ට්ස්ලා ගොඩාක් එනවා.සමහර අයට වැඩි දෙයක් කරන්න ඕන වෙන්නේ නෑ එයාලට නිකන්ම ඉන්න අරිනවා..ඒවගේම සමහර අයට සර්ජරි එකක් කරලා ඒක හරි ගස්සන්න වෙනවා.අපි බලමුකෝ ටෙස්ට් ටික කරලා ඉවර උනාට පස්සේ.බය නොවී ඉන්න.මන් නිශානිටත් කියන්නම් ඇවිත් ඔයා එක්ක ඉන්න කියලා"
"එතකොට සහන් සර්ජරි එකක් කරන්න උනොත්?"
"මෙහෙමයි සුලෝචනා..ඒක බබාගේ තත්ත්වේ අනුව වෙනස් වෙනවානේ..එ හින්දා සුලෝචනා අපි ටෙස්ට් රෙසල්ට්ස් ආවම බලමුකො..රොහානුත් ආවද?"
"ඔව් එයා ගියා දැන් එ ටෙස්ට් ටික කරගන්න පුලුවන්ද අහන්න."
"හා හරි..එතන සෙනගනම් මට කියන්නකො මන් කියලා කරලා දෙන්නම් අදම"

අපි එදා හවස් වෙනකොට සහන්ගේ උදව්වෙන් ස්කෑන් එකයි එකෝ එකයි කරගත්තා.ඩොක්ටර් හවස හිටපු නැති නිසා පහු වෙනිදා උදේ තමයි අපිට රිපෝට්ස් ටික පෙන්නන්න උනේ.එදා උදේ සහනුත් ආවා අපිත් එක්ක ඩොක්ටර්ව හම්බ වෙන්න.

"හ්ම්ම්... කලබල වෙන්න එපා.මිස්ටර් ඇන්ඩ් මිසිස් තේනුවර.රිපෝර්ට්ස් වලිනුත් කියන්නේ මන් ඊයේ කියපු දේම තමයි."
"අපි දැන් මොකද කරන්න ඕන ඩොක්ටර්?"
එහෙම ඇහුවේ රොහාන්.
"මෙහෙමයි..මේකට සර්ජරි එකක් කරන්න වෙනවා."

හැමදේටම බොදවෙන මගේ ඇස් ආයෙ අයෙම බොදවෙන්න ගත්තා.සහන් රොහාන්ට කිව්වා මාව එක්කන් එලියට යන්න කියලා.එයා විස්තර අහගන්නම් කියලා.රොහානුයි මායි රනුකවත් අරගෙන එළියට ආවා.මට ඇවිද ගන්න පනක් තිබ්බේ නෑ.මේ චූටි සිනිදු ඇග කපන්න දෙන්නේ කොහොමද මන්.මට වාවගන්න බැරි උනා.ඩොක්ටර් එක්ක කතා කරාට පස්සේ සහන් අපි හිටපු තැනට ආවා.

"අනේ අපි දැන් මොකද කරන්නෝන සහන්" ඇඩුම් මැද්දෙන් මන් ඇහුවා.
"සර්ජරි එක නම් කරන්න වෙනවා."
"ගොඩාක් ලොකු එකක් වෙයිද ඒක?" 

"හ්ම් ටිකක් විතර..මෙහෙ ඉන්නෙ හොදම කොලිෆයිඩ් ඩොක්ටර්ස්ලා.ඔයාලට බය වෙන්න කිසි දෙයක් නෑ රොහාන්."

"කවදාවගේ කරන්න වෙයිද එතකොට?"

"බබාට මාස හය සම්පූර්ණ වෙන්නේ කවදටද?"

"තව සති දෙකකින්..ඇයි?"

"නෑ මාස හයක් පහු උනාම තමයි අඩු රිස්ක් එකකින් මේ වගේ සර්ජරි එකක් අපි කරන්නේ.ඒකයි."

"එතකොට තව සති දෙකකින් මේක කරනවද?"

"හ්ම් ඔව්.සති දෙක පන්නලා අපි මාසයක් ඇතුලත කරමු.හැබැයි..."

"ඇයි සහන් මොකද්ද ප්‍රශ්නේ?"

"ඔයා ළග සල්ලි එහෙම තියෙනවද මේ දවස්වල?"

"කීයක් යාවිද?"

"10 ලැක්ස් විතර යාවි.හොදම ස්පෙෂලිස්ට්ලා අල්ලනකොට ගාන වැඩි"

"කමක් නෑ සහන්..ඒක ප්‍රශ්නයක් කරගන්න එපා.ඒ ගාන ගෙවන්න මට පුලුවන්.අනේ ප්ලීස් මගේ පැටියව සනීප කරලා දෙන්න සහන්.තාත්තා කෙනෙක් විදිහට ලක්ශ දහයට සීයක් උනත් හොයලා දෙන්නම් මට මගේ පුතාව සනීප කරලා දෙන්න"

                           -------------------------නැවතත්----------------

Monday, August 17, 2015

****වළාකුලු බැම්ම **** (16)

 

 

මහේශ් වැල්ලවත්තට කිට්ටුවෙනැනෙක්ස් එකක් අපිට හොයලා දුන්නා.සාලෙකුයි කාමරයයි කුස්සියයි.මටනම් ඒක ඕනවටත් වැඩි උනා.ඒත් රොහාන්ටත් එහෙම්මම දැනුනද කියන්න මන් දන්නෑ.දැනුනත් එයා කවදාවත් එතන අඩු පාඩුවක් කිව්වේ නෑ.මුල් දවස් ටික අම්මලාගෙන් වෙන් වෙච්ච එක ගැන දුක් වුනත් පස්සේ දවස් ගෙවෙනවත් එක්ක ඒ දුක හෙමින් සැරේ තුනී වෙලා ගියා.නිශානි එයාලගේ අම්මලත් එක්ක ඉදල හිටලා ඇවිත් ගියා.කටු කම්බි උඩින් ඇවිදලා ආයෙම පිනි වැටුනු තණ බිස්සක පය තිබ්බා වගේ මට දැනුනා.ඉදලා හිටලා හීරුනු තුවාල රිදෙන්න ගත්තත් ඒ හැමදේම් ටික වෙලාවකට විතරක් සීමා උනා.

ඒ පුන්චි ගේ පුරාම තිබ්බේ ආදරේ විතරයි.රොහාන් එක්ක මාත් උදේට වැඩට ගියා.මුලු දවසෙමත් රොහාන් එක්ක ඉදලා ආයෙම රෑට එයා එක්කම ගෙදර ආවා.පුලුවන් හැමවෙලාවකම අපි එක එක තැන් වල ඇවිද්දා.අපේ ලෝකේ අපි දෙන්න ඇතිතරම් තනි වුනා.හිත් රිදීම් පසුතැවිලි තිබ්බෙම නැති තරම්.

බෑන්ක් එකේ තිබ්බ ගෙට් එකකදි රොහාන්ට එයාගේ අම්මව හම්බවෙලා තිබ්බ දවසක්.ඒ අපි මැරි කරලා මාස 5ක් විතර ගියාට පස්සේ දවසක.රොහාන් අමා ළගට කතා කරන්න ගිහාම මග ඇරලා ගියේ හරියට මූණ දිහාවත් බලන්නැතුවලු.එදා රොහාන් පාටි එකත් මග දාලා ගෙදර ආවා.ඒ මාස ගානට රොහාන් දුකින් ඉන්නවා මන් දැක්කේ එදා.

මාස හයකට පස්සේ අපි අලුතෙන් ගෙයක් ගත්තා.ඒක තිබ්බේ කොළබ කිට්ටුවම නෙමේ.පන්නිපිටිය පැත්තේ.නිස්කලන්ක පැත්තක පුන්චි ගෙයක්..කාමර තුනයි කෙම කාමරයයි,කුස්සියයි,වොශ් රූම් එකකුයි,තරමක ලොකු මිදුලකුයි තිබ්බා.අහල පහල කට්ටියත් ගොඩාක් හොද උනා.උඩේ පාන්දරම බෑන්ක් එකට යද්දි ට්‍රැෆික් සෙට් වෙන හින්දා හැබැයි අපිට වෙනදට වඩා ටිකක් උදෙන් නැගිටින්නනම් උනා.


ඒ ගෙදර ආපු ගියපු අය අතරේ සුමනේ අය්යත් හිටියා.අම්මා ගැන විස්තර මන් දැන ගත්තේ එයාගෙන්.අම්මට මන් එක්ක නවතින්න එන්න කියලා මන් කිව්වත් අම්මට වනාත මුල්ලෙන් තොර ජීවිතයක් තිබ්බේ නෑ.සුමනේ අයියා ගෙදර ඇවිත් ගියාට මොන හේතුවක් හින්දද මන්දා රොහාන්ගෙනම් එයාට වැඩි කැමැත්තක් තිබ්බෙ නෑ.ඒ ඇයි කියලා ඇහුවම රොහාන් කිව්වේ 'ඒ මිනිහා මොන එහෙකට මෙහෙ එනවද?මිනිහගේ විදිහ මට අල්ලන්නෑ මහ කපටි මිනිහෙක්' කියලා..මන් වැඩි විස්තර අහන්න ගියේ නෑ.මොකද ඒක අනවශ්‍ය ප්‍රශ්නයක් වෙයි කියලා මට නිකමට හිතුන හින්දා..

අපි මැරි කරලා අවුරුදු එකහාමාරකට විතර පස්සේ රොහාන්ට එයාගෙ ජීවිතේ වටිනම තෑග්ග මන් දුන්නා.ඒ රොහාන් තාත්තා කෙනෙක් වෙන්න යන ආර0චිය.මට මතකයි එදා රොහාන් හැසිරුනේ පුදුම සතුටකින්.කෑගැහුවා හිනා වුනා දකින දකින සැරේට මාව අල්ලගෙන ඉම්බා.ඇත්තටම රොහාන්ගේ ආදරේ එදා ඉදන් ආයෙම අලුත් උනා වගේ මට දැනුනා.අපි දෙන්න අපේ පුන්චි පැටිය එනකන් හීන බැලුවා.සාම්ප්‍රදායික විදිහටම දුවෙක්ද පුතෙක්ද කියලා අපි තර්ක කලා,කවුරු වගේ වෙන්න ඕනද කියලා මැව්වා,තියන නම් ගැන හිතුවා,එයා වෙනුවෙන්ම කාමරේකුත් හැදුවා,රොහාන් හුගක් වෙලාවට ගෙදරට බඩු ගේන ගමන් සෙල්ලම් බඩුවකුත් ගෙනාවා අපේ පැටියගේ කාමරේ තියන්න.බබා ලැබෙන්න ළන් වෙනකොට මුලු කාමරයක් පුරෝලම බඩු පිරිලා තිබ්බා.
කොහොම හරි රොහාන් වගේම ලස්සන චූටි පුතෙක් අපේ ජීවිත වලට එකතු වුනා.වෙන මොනවාද අපිට ඕන වෙලා තිබ්බේ.මුකුත්ම නෑ.අපි සර්වසම්පූර්ණයි කියලා අපිට හිතුනා.


රොහාන් මහන්සි වෙලා හැඩ කරපු ඒ කාමරේ අයිති කාරයව අත් දෙකෙන්ම අරන් ඒ කාමරේට එද්දි රොහාන්ගේ ඇස් දෙකෙ කදුලු පිරිලා තිබ්බා.ඒ කදුලු දැකපු මට රොහාන් ගැන ඇති උනේ පුදුම ආදරයක් ඒ වගේම ගෞරවයක්.'අනේ මගේ මහත්තයෝ මන් මොන පිනක්ද මේ කරලා තියෙන්නේ' කියලා මන් මගෙන්ම් ඇහුවා.
අපේ පැටියව බලන්න ගොඩාක් අය ආවා.ඒ අතරේ සුමනේ අයියත් හිටියා.

හැමදේම හොද විදිහට සිද්ද වෙලා තියෙද්දි එක දවසක් සුමනේ අයියා කියපු කතාවක් මගේ මුලු හිතම හිරිවට්ටන්න උනා.

"උබ එහෙනම් මාව ඇතෑරලා ගොඩාක් දුර ගියා පොඩ්ඩියේ"
මට කිසි දෙයක් හිතා ගන්න බැරි උනා.එවෙලේ රොහාන් ගෙදර හිටියෙත් නෑ.
"අයියේ?"
සුමනේ යියා කිසිම අමුත්තක් නැතිව දිගටම කතා කලා.
"උඹට දැන් සුරලෝකෙ පහල වෙලානේ.ඒත් අපි තාම අර නරකාදියේ."
"මට තේරෙන්නෑ අයියා කියන එක?"
"උඹට මට මේක කියන්න තිබ්බේ කලින්.දැන් ඉතින් උඹට තේරුනත් නොතේරුනා වගේ ඉදීවි"
"කියන දෙයක් කෙලින් කියන්න අයියේ"
"අහ් කෙලින්නම් ඕන මෙකයි කතාව.උඹ හිතන්නෙපා පොඩි කාලේ ඉදලා මන් උඹලට උදව් කලේ මන් මේ දන් දෙන්න බලන් ඉපදුන නිසා කියලා.මට ඕන උනේ උඹව.අපේ අම්මා මුලින්ම උඹ ගැන උඹලගේ අම්මා එක්ක කතා කලේ මන් කියපු හින්දම තමා."

මට කිසි දෙයක් හිතා ගන්න බැරි උනා.මුලු ඇගම හිරි වැටී ගෙන ගියා.මන් මගේ අතේ හිටපු පැටියව ඇද උඩින් තිබ්බේ මගේ අත්වල වාරුව නැති වෙලා ගිය හින්දා.

"ඇයි දැන් ඕක කියන්නේ?"
මන් වචන ගැලපුවා.මොකද්දෝ අමුතු බයක් මගේ හිතට ඇවිත් තිබ්බා.

"දැන් කියන්නෙද? දැන් කියන්නේ උඹ අර මැනේජරයත් එක්ක පවුල් කන එක බලන් ඉන්න බරි හින්දා?"

"අනේ සුමනේ අයියේ පව් කතා කියන්නෙපා.මන් ඔයාගෙන් මෙහෙම දෙයක් බලාපොරොත්තු උනේ නෑ දෙයියනේ..?"
"පුලුවන්ද උඹට මන් එක්ක එන්න?"

ඒ වචන ටිකට උත්තර දෙන්න මගේ වචන වලට ව්සඩා ඉක්මන් උනේ මගේ අත.හැමදාම අයියා කෙනෙක්ට වගේ සලකපු සුමනේ අය්යට එහෙම කැත යෝජනවක් කරන්න පුලුවන් කියලා මන් තුන් හිතකින්වත් හිතුවෙ නෑ.සුමනේ අය්යගේ කම්මුල හරහා ගියා පාරට එයාට මොනවා හිතුනද මන් දන්නේ නෑ.

"බහිනවා එළියට..ආයේ මේ පැත්තේ එන්න තියා හිතන්නවත් එපා.මෙච්චර කාලෙකට මන් අයියෙක්ට වගේ සැලකුවා දැන් ඒ මුකුත් නෑ..යනවා."


                       -------------------------නැවතත්-------------------------

Saturday, August 15, 2015

****වළාකුලු බැම්ම **** (15)

හැම හීනයක්ම බොද වෙන්න ඔන්න මෙන්නම වගේ තිබ්බා.රොහානුත් හැමවෙලේම කල්පනා කරන්න උනා.ජීවිතේ ගැන කිසිම බරක් පතලක් නැතුව හිටපු රොහාන්ට මන් නිසා කරදර එක පිට එක එන්න ගත්තා.ඒත් එහෙමයි කියලා රොහාන්ව අතෑරලා මට යන්න ඕන උනේ නෑ.මොකද මන් දැනගෙන හිටියා මොන දේ උනත් රොහාන්ට තිබුන එකම සැනසීම මන් කියලා.
රොහාන් අම්මට කිව්වලු මාව කවදාවත් අතාරින්නේ නෑ කියලා.අම්ම එදා ඉදන් රොහාන් එක්ක කතා කරන එකත් අඩු කරාලු.ඒ දවස් වල රොහාන් වැඩ ඉවර වෙලා ගෙදර ගියේ ගොඩාක් රෑ වෙලා.ගෙදර මිනිස්සු අහන ප්‍රශ්න වලට උත්තර දීලම ඇති වෙලා කියලා එයා කිව්වේ.
මාස දෙක තුනක් ගෙවිලා ගියා..රොහන්ගේ ගෙදරින් කිසිම බුරුලක් පෙන්නුවේ නෑ..දවසක් රොහාන්ගෙ අම්මා මට කෝල් කරලම බැන්නා රොහාන්ට ආදරයක් තියෙනවනම් එයාගේ ජීවිතෙන් ඈත් වෙනවා කියලා.ඒත් දෙයියනේ මන් කොහොමද කියන්නේ මට රොහාන්ගෙන් ඈත් වෙන්න බැරි ඒ ආදරේ හින්දමයි කියලා.
තීරණයක් ගත යුතුම කාලයක් වෙච්ච නිසා තමා එදා රොහාන් මට අපි බදිමු කියලා කිව්වේ.ඒත් මන් කිව්වේ තව එක පාරක් අම්මලාගෙන් අහන්න කියලා.ඒ ඇහුවත් අම්මලා කැමති උනේ නෑ කියලා රොහාන් මට කිව්වා.රොහාන් මන් හින්ද එයාගේ ගෙදර හැම දෙයක්ම නැති කරගත්තු එකේ රොහාන්ගේ ඒ ඉල්ලීම මට කල් දදා ඉන්න තවත් බැරි උනා.

"හා රොහාන්.අපි මැරි කරමු.."
"අනේ සුලෝ ඇත්තමද මේ?"
"ඔව් රොහාන් ඔයා මෙහෙම තනියම විදවනවා මට බලන් ඉන්න බෑ.එක්කො ඔයා ළග ගෙදර අය ඉන්නෝන නැත්තන් මන් ඉන්නෝන.ඉතින් අපි මැරි කරමු"
"හරි සුලෝ..අපි හෙට ගිහින් රෙජිස්ටර් කෙනෙක්ට කතා කරලා අනිද්දට මේ හැම ප්‍රශ්නයක් ඉවර කර ගමු"
"හැබැයි එකක්."
"මොකද්ද සුලෝඅ කියන්න ඕන එකක්"
"අපි මැරි කරලා මුලින්ම ඔයාගෙ ගෙදර ගිහින් අම්මටයි තාත්තටයි කියමු.අපිට බැන්නත් ගහලා පන්න ගත්තත් අපි ඒ දෙන්නට මේක කියන්නෝන.ඔයාව එයාලගෙන් වෙන් කරපු පව ටිකක් හරි ඒකෙන් අඩුවේ කියලා මට හිතෙනවා රොහාන්.හා නේද?"
"අනේ සුලෝ... ඇයි අපේ අම්මලාට තෙරුම් ගන්න බැරි උනේ ඔයා කොච්චර හොද කෙල්ලෙක්ද කියලා පැටියෝ"
"හ්ම්ම්.."
"යන් හෙට උදේම අපිට කරන්න වැඩ තියෙනවා.ඊට පස්සෙ ඔයා හැමදාම මගේ.දන්නවද මගේම විතරයි."

එදා රෑ මන් නිශානිගේ අම්මලත් එක්ක මේ ගැන කතා කලා.
"පුතේ මේ අහන්න.මෙතනදි කවුරු වැරදිද නැද්ද කියන්න මට තේරෙන්නෙ නෑ.එ ළමයගේ අම්මලා තාත්තලා හරි.එයාල බලාඅපොරොත්තු වෙන්න ඇති එයාගේ පුතාව එයාලගෙ පවුලට ගැලපෙන හොද සල්ලි තියෙන ගෑණු ලමයෙක්ට කතා කරන්න.ඒක ඕන අම්මෙක්ගෙ තාත්තෙක්ගෙම බලාපොරොත්තුවක්.අපිත් නිශානිට සහන්ව කතා කලේ ඒ හින්දනේ.ඒත් ඔය දෙන්නා එකිනෙකාට ගොඩාක් ආදරෙයි ඒ හින්දා ඔය දෙන්නට වෙන් වෙන්න කියන්නත් බෑ.ඉතින් දරුවෝ මන් කියන්නේ ඔයාලා දැන් තීරණයක් ගත්තනේ.මැරි කරලා ඉවර වෙලා ඔයාලා දෙන්නා හොදින් ඉන්න.එ ළමයගේ දෙමව්පියන්ට හිතෙන්න දෙන්න ඔයාල හුගාක් සතුටින් ජීවත් වෙනවා කියලා.දැන් තරහහින් හිටියත් ඔයා රොහාන් එක්ක සතුටින් ඉන්නවා කියලා දකිද්දි ඒ දෙන්නත් සතුටු වෙයි..ඔයාලට කරන්න පුලුවන් එකම දේ ඒකයි ඒ දෙන්නගේ හිත හැදෙන්න.ඒ හින්දා මන් කියපු දේ හිතේ තියාගෙන කරන දෙයක් කරන්න.මොනා උනත් ඔයා වෙනුවෙන් මායි අන්කලුයි හැමවෙලේම ඉන්නවා"
එදා රෑ මන් නිශානිගේ අම්මව බදාගෙන ගොඩාක් වෙලා ඇඩුවා.මට මගේ අම්ම ගැන දැනෙනවට වඩා ලොකූ හැගීමක් ඒ ආන්ටි ගැන ඇති උනා.මොකක් හරි පිනකට ඒ වගේ මිනිස්සු ටිකක් මට හම්බවෙලා තිබ්බ එකට මන් දස දහස් වරක් දෙවියන්ට ස්තූති වන්ත උනා.

*******************



 "මුදියන්සේලාගෙ සුලෝචනා වීරසිරි වන මම අද පටන් දිසානායක බණ්ඩාරලාගේ රොහාන් ශ්‍රීමාල් තේනුවර නැමති මොහු මාගේ නීත්‍යානුකූල ස්වාමිපුරුෂයා ලෙස භාරගමි"

"දිසානායක බණ්ඩාරලාගේ රොහාන් ශ්‍රීමාල් තේනුවර වන මම අද පටන් මුදියන්සේලාගේ සුලෝචනා වීරසිරි වන මැය මාගේ නීත්‍යානුකූල භාර්යාව ලෙස භාරගමි"

අපි අපේ ජීවිත වල අලුත් පිටුවක් ලිව්වා.මගේ පැත්තෙන් සාක්ෂියට අතසන් කලේ සුමනේ අයියා.රොහාන්ගේ පැත්තෙන් ආවේ එයාගේ හොදම යාලුවෙක් වෙච්ච මහේශ්.එයා රොහාන්ව ඉස්කෝලෙ යන දවස්වල ඉදන්ම දන්න කියන කෙනෙක්.

ඊට පස්සේ තිබ්බේ අමාරුම වැඩෙ කරන්න.රොහාන් මට පොරොන්දු වුන විදිහටම අපි රොහාන්ගේ ගෙදර ගියා..අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම ගෙදර හිටියා.

"ඒ පාර ගෙදරටම එක්කගෙන ආවද?"
දොර ඇරපු ගමන් මාව දැකපු අම්මා රොහාන්ගෙන් එහෙම ඇහුවා.ගෙට එන්න කියන්නෙත් නැතුව අම්මා එළියට ආවා.තාත්තත් ඒ සද්දෙට ආව කවුද කියලා බලන්න.මන් බිම බලාගෙන හිටියේ ඇස් වල කදුලු පුරෝගෙන.මන් මී පැටියෙක්ටත් වඩා මහා ගොඩාක් බය වෙලා හිටියේ.

"අම්මේ දෙයක් කියන්න තියෙනවා"
"කියන්න තියෙන දෙයක් තනියම කියන්න බැරි මොකද?මොන එහෙකටද මෙයාව එක්කන් ආවේ?"
අම්මා මට රවනවා මන් හොරැහින් දක්කා.

"එළියේ ඉදන් කෑගහන්නැතුව ඔය දෙන්නව ගෙට එක්කන් එන්න මනෝරි..වට පිටේ මිනිස්සු ඉන්නවා"
තාත්තා සාලෙ මැද සෝෆාවේ ඉදගන්න ගමන් එහෙම කිව්වා.රොහාන් මගේ අතින් අල්ලගෙනම මාව ගේ ඇතුලට එක්ක ගෙන ගියා.

"අම්මේ මන් සුලෝව මැරි කලා"
ඒක කියලා ඉවර වෙනවත් එක්කම රොහාන්ගේ කම්මුල පුරා ලොකුම ලොකු අතුල් පහරක් වැදුනා.රොහාන්ගේ අම්මා ගිනි පිටවෙන ඇස් දෙකෙන් රොහන් දිහා බලාගෙන හිටියා.රොහාන් කම්මුලේ අත තියාගෙනම ආයෙම කතා කලා.
"ඒ එක්කම තවත් පාහරක් අනිත් කම්මුලට වැදුනා."
ඒත් එක්කම තාත්තා ඇවිත් අම්මගෙයි රොහාන්ගෙයි අතරෙන් හිට ගත්තා..හිර වෙලා තිබ්බ කදුලු හෝ ගාල මගේ ඇස් වලින් ගලන්න ගත්තා.ඒ හැම පහරකදිම රොහාඅන් තව තවත් තදින් මගේ අත අල්ල ගත්තා.මැද්දට පැනලා 'අනේ මගේ රොහාන්ට ගහන්නෙපා'කියන්න ලොකු උවමනාවක් තිබ්බත් එච්චර ශක්තියක් තිබ්බෙ නෑ මන් ළග..

"ඔක්කොම කරගෙන ඇයි දැන් මෙහෙ ආවේ?"
"තාත්තේ අපිට සමාවෙන්න මට සුලෝ නැතුව බෑ.මට එයාව අතාරින්නත් බ.ඉතින් ඔයාල මේකට කව්දාවත් කමති වෙන්නැති හින්දා මට තීරණයක් ගන්න උනා.."
"දැන් තමුන් කොහෙද නවතින්නේ?"
"තාත්තා?"
"ඔව් මන් තමයි මන් අහන්නේ දැන් තමුන් කසාදයක් එහෙම බැදපු ලොකු මිනිහෙක්නේ.දැන් කොහෙද නවතින්නේ.මේ වහල යට ඉඩක් තියේවි කියලා හිතා ගෙන හිටියේ නැතුව ඇතිනේ?"
"මගේ යාලුවෙක් අපිට ඇනෙක්ස් එකක් හොයලා දුන්නා"
රොහාන් ඒ කිව්වේ බොරුවක්.හැමදේම හදිස්සියට වෙච්ච නිසා අපි එහෙම දෙයක් ගැන හිතලා තිබ්බේ නෑ.

"හ්ම්... එහෙනම් යන්න ගිහින් ඇදුම් ටිකත් අරගෙන එන්න.අම්ම ගැනවත් මන් ගැනවත් මීට පස්සෙ නොබැලුවට කමක් නෑ.අපි අපේ පාඩුවේ ඉන්නම් අපිට පුතෙක් හිටියෙ නෑ කියල හිතාගෙන"
"තාත්තේ එක පාරක්..."
"නෑ නෑ මන් දැන් දහ පාරක් විතර කියලා ඇති මේක කරගත්තොත් මොකද වෙන්නේ කියලා ඒ හින්දා තවත් අම්මව අවුස්සන්නේ නැතුව දැන්ම ගිඔයොත් හොදයි"
රොහාන් මාවත් එක්කගෙන එයාගේ කාමරෙට ගියා ඇදුම් ටික ගන්න.අම්මා එයාගේ කාමරේට ගිහින් දොර වහගත්තමයි අපි යනකනුත් එළියට ආවෙ නෑ.තාත්තා අපි යනකන් ඉදලා ගෙදර දොර වහ ගත්තේ කිසිම දෙයක් කියන්නෙ නැතුව.
අන්තිමේදි මාත් එක්කම රොහානුත් ජීවිතේ තනි උනා.අලුත් දෙයක් නෙමේ ඇත්තටම ඒ අපි දෙන්නම බලාපොරොත්තු උන දෙයක්.
අපි කෙලින්ම ආවේ මහේශ්ගේ ගෙදරට.වෙච්ච සිද්දිය කිව්වට පස්සේ හෙට වෙද්දි ඇනෙක්ස් එකක් හොයලා දෙන්න මහේශ් පොරොන්දු උනා.එදා රෑ අපි හොටෙල් එකක් නැවතුනා.

                         ------------------------නැවතත්-------------------