කාගෙන්ද මන් අහන්නේ..??

 

"පන්චු දොර අරින්න.. පන්චු ඉක්මනට"
"සදුන්.. නී..??? අයියෝ අම්මා මොකද උනා??කොහෙද මෙච්චර කල් හිටියා??"
"කතා කරන්න වෙලා නෑ පන්චු.අද රෑට හමුදාව මෙහෙට ඇටෑක් කරන්න ඉන්නෙ.මට ඕන ඔයයි පුතයි ඉක්මනටම මෙහෙන් පිට කරන්න."
"අයියෝ සදුන් එතකොට ඔයා..?"
"මටත් අද ඒ මිෂන් එකට යන්න වෙනවා.දැනටමත් මාව හොයනවා ඇති පන්චු.අපේ මේජර් ජෙනරල් හවස් වෙනකොට අපේ කෑම්ප් එකට එනවා කිව්වා.හිතන තරම් ලේසි වෙන එකක් නෑ පන්චු අද.සමහරවිට මන් අද මේ ඔයාව දකින්නේ අන්තිම වතාවට වෙන්න ඇති"
"සදුන්.."
කියගන්න බැරි උනාත් මොකද්ද අමුත්තක් මටත් දැනුනා.මන් එයාව බදාගත්තා.එයාත් මාව වෙනදට වඩා හයියෙන් බදාගත්තා.ඒ හැගීම දරාගන්න මට හයියක් කොහොම ආවද කියලා මන් දන්නෑ.ටික වෙලාවකින් එයා එයාගෙ අත් දෙකෙන් මගෙ මූණ අරගෙන මගේ නළලට සමුගැනීමේ හාදුව දුන්නා.මට මතක නෑ එවෙලේ කාගෙ ඇස් දෙකේද වැඩිපුරම කදුලු තිබ්බෙ කියලා.මොකද ඒ තරමටම අපි දෙන්නම ඇඩුවා..
"පන්චු ඔයා දැන්ම පුතත් එක්ක අපෙ අම්මලාගෙ ගෙදර යන්න."
"මට බෑ ඔයාව දාල යන්න..මන් මැරෙන්නම් ඔයා එක්කම.අයියෝ කඩවලේ ඔයා නැතුව මන් ජීවත් වෙන්න බෑ"
"අහන්න පන්චු ඔයා හිතන්න ඕන අපේ පුතා ගැන.අපිට මැරෙන එක ලේසි උනාට අපේ පැටියා එහෙම නෑ..එයා ජීවත් වෙන්න ඕන"
"අයියෝ සදුන් ඔයා මොකද්ද මට කරන්න කියනවා??"

"මේකයි පන්චු.දැන්ම පිටත් උනොත් ඔයාට 2ට ටවුමෙන් කොළබ බස් එක තියෙනවා..ඒක ගන්න.කොටුවට ගිහින් නුවර බස් එක අරන් අපේ අම්මලාගේ ගෙදර යන්න.මන් ඇඩ්‍රස් එක ලියලා දෙන්නම්.මේ කිසිම දෙයක් කාටවත් කියන්න එපා මන් ලගදිම එනවා කිව්වා කියන්න"
එයාම කාමරේට ගිහින් මගේ ඇදුම් ටික බෑග් එකට දැම්මා.කිසිම දෙයක් අදහ ගන්න බැරිව හිටපු මන් ඇද විට්ටමට හේත්තු වෙලා ඇඩුවා.දිගටම ඇඩුවා.සදුන් තව මොන මොනාද මන්දා කියෙව්වා.මට ඒ මුකුත් ඇහුනේ නෑ.මන් දැක්කේ පිස්සුවෙන් වගේ මුලු කාමරේ පුරාම එහාට මෙහාට දුවන මගේ රත්තරන්ගේ ඒ මූණ විතරයි.

එයා මෙහෙ ඩියුටි එනකොට මන් හිටියේ කෝවිල ළග මල් කඩේ.අම්මයි අප්පයි නැති උන දවස් වල ඉදන් පෙරිඅප්පා දාල දීපු මල් කඩෙ වැඩ කරගෙන මන් හිටියේ.කෝවිලට දවසක් ලොකු සින්හල ඇමති කෙනෙක් එනවා කියලා දවස් දෙකකට විතර කලින් ඉදලා හමුදාවෙන් හතර වටේටම දාලා හිටියා.මගේ මල් කඩේ ළගත් හතර පස් දෙනෙක්ම හිටියා.ඒ එක්කෙනෙක් තමයි සදුන්.ඒ දවස් දෙකට එයා මා එක්ක ගොඩාක් යාලු වුනා.අපි ගොඩාක් දේවල් කතා කලා.මන් එක්ක කතා කරනකොට එයාගේ යාලුවො සමහර අය විහිලු කලා සමහර අය එයාට තර්ජනයත් කලා.කොහොම හරි ඇමති එන දවසෙ මට කඩේ වහන්න උනා.ඊට පස්සේ පහුවෙනිදා එයා හිටියේ නෑ.එයා ගැන විස්තරයක් දැන ගන්න හමුදාවෙ කවුරුවත් හිටියෙත් නෑ.
ඒත් මාසෙකට විතර පස්සෙ ආයෙම එයා ආව.ඇවිත් වෙන කිසිම දෙයක් කිව්වෙ නෑ.එයා කිව්වේ මට ඔයා එක්ක හැමදාම ඉන්න ඕන කියලා විතරයි.අදටත් ඒ මොහොත මට මැවි මැවි පේනවා.අකැමැත්තක් නොතිබුනත් මන් එයාට කිව්වේ ඇවිත් පෙරිඅප්පගෙන් අහන්න කියලා.එයා එදා හවසම මාත් එක්ක පෙරිඅප්පා හම්බ වෙලා මේ ගැන කතා කරා.මහා ලොකු සල්ලියක් තිබ්බෙ නැති හින්දා පෙරිඅප්පටත් ඕන උනේ මගෙන් ඉක්මනට නිදහස් වෙන්න..ඉතින් ඊට හරියටම මාස දෙකකට පස්සෙ අපි දෙන්න පෙරිඅප්පත් එක්කම ඒ ගෙදර ජීවත් උනා.

 

"පන්චු මෙන්න මේ ඇඩ්‍රස් එකට යන්න"කියලා එයා කොලේක ඇඩ්‍රස් එක ලියලා ඒ කොලෙත් බෑග් එකට දැම්මා.
"පන්චු බබාගේ ඇදුම් ටිකත් දාගන්න ඉක්මනට නැත්තන් බස් එක..."
එයාට මන් තවත් කතා කරන්න දුන්නෑ.මන් ගිහින් ආයෙම සැරයක් එයාව බදාගත්තා.
"යන්න එපා සදුන්..මට බෑ ඔයා නැතුව ඉන්න.."
"අහන්න පන්චාලි...එළියේ වෙන දේවල් ඔයා දන්නේ නෑ.මේ දවස් වල හමුදාවට පස්ස ගහන්නැතුව ඉස්සරහටම යන්න කියලා ඕඩර්ස් හම්බෙලා තියෙන්නේ.ඉතින්  පන්චාලි මන් කියන දේ අහන්න හොද ළමයා වගේ..පුතත් එක්ක යන්න..මන් එන්නම්..ඔයාවයි පුතාවයි බලන්න ආයෙම එන්නම්."
"පොරොන්දු වෙනවද මට?"
"හ්ම්ම්..... පන්චු බබාගේ ඇදුම් දාගන්න ඉක්මනට ආ මෙන්න බෑග් එක" එයා කතාව මග අරින්න උනා.ආයෙම ඒ දේ අහන එකෙන් හිත රිදෙන්නෙ අපි දෙන්නගෙම හින්ද මන් බබාගේ ඇදුම් ටික බෑග් එකට දාගත්තා.

.................
 "මේ මොකද මෙහෙ? කෝ මගේ කොල්ලා"
"අම්මේ එයා ටික දවසකින් එන්නම් කිව්වා."
"ඇත්ත කියපන් ඌව එහෙ මැරෙන්න දාලා මෙහෙ ආවෙ මන් උඹවයි මේ අතදරුවවයි බාරගනී කියලා හිතලද?"
"අයියෝ අම්මා..ඒම කියන්නෙපා.සදුන් කියපු නිසා මන් ආවේ.මන් මෙහෙ කාවවත් දන්නෑ අම්මා..මට සමාවෙන්න"
"දැන් කෝ මගේ කොල්ලා?"
"එයාට ඊයේ ලොකු මිෂන් එකක් තිබ්බා.ඉතින් එක දරුණු වැඩි නිසා අපිට මෙහෙ එන්න කිව්වා..එයාට ඕන උනේ එයාගෙ පුතාව බේරගන්න අම්මා"
ඇත්ත කියන්න එපා කිව්වත් මට ඒ අම්මා ඉස්සරහ ඇත්ත නොකිය ඉන්න බැරි උනා.මන් වගේම එයත් පුතෙක් වෙනුවෙන් අඩන අම්ම කෙනෙක්. ඉතින් මාව එලෙව්වත් කමක් නෑ කියලා හිතලා මන් ඇත්තම කිව්වේ මාව බාර නොගත්තත් අපෙ පුතාවවත් බාරගත්තොත් ඇති කියලා හිතා ගෙන.සදුන්ට ඕන උනෙත් ඒදෙම නිසා.
"උබව බැදගත්තු දවසෙ ඉදන් මගේ පුතා මේ ගෙදරට එක අඩියක් තිබ්බෙ නෑ..එහෙව් එකේ උබ ඇවිත් ඕවා කිව්වම මන් උබව බාරගන්නොනද?උඹත් එපා මට උබේ ළමයත් එපා"
සදුන්ගෙ අම්මා එහෙම කියලා මගේ මූණටම දොර වැහුවා.කරන්නේ මොකද්ද කියලා හිතා ගන්න බැරිව ඉද්දි සදුන්ගෙ තාත්තා කොහෙද ඉදන් ගෙදර ආවා.
"මේ ළමයා කවුදා?"
"අප්පා මන් සදුන්ගේ.."
"ආ දුවද ..යමු ඇතුළට ඇයි මේ දොර වහලා කතා කරලා බලුවෙ නැද්ද?"
"එපා අප්පා.... මන් යනවා.."
"ඇයි දුව අම්මා මොනා හරි කිව්වද?"
මට ඇඩුනා..අම්මට දුක ඇති අප්පා.මන් ඇවිත් තවත් දුක් දෙනවා.
"ඔයා ඔහොම ඉන්න මන් කතා කරන්නම් අම්මට"

.....................................

දවස් දෙකක් අප්පගේ මැදිහත් වීමෙන් රණ්ඩු සරුවල් දුරදිග නොයා නැවතුනා.අම්මා මට බනිනකොට ඒවා අහගෙන ඉන්න එක ඇරෙන්න මට වෙන කරන්න දෙයක් තිබ්බේ නෑ.මට හැමවෙලේම හිතුනේ සදුන් කියන්නේ මගේ වගේම අම්මගේත් පණ.සමහර විට අම්ම මට වඩා සදුන්ට ආදරෙ කරනවා ඇති.ඒ හැගීම නිසා හැමවෙලේම මන් නිහඩ උනා.

"මැණිකේ මෙන්න ප්‍රවෘත්ති යනවා"
"ටිකක් සද්දේ වැඩි කරන්න මන් උයනවා"
අප්පා ටිවි එකේ සද්දේ වැඩි කරද්දි මන් ගිහින් පුතත් එක්ක ටිවි එක ඉස්සරහ බිමින් වාඩි උනා.

"පෙරේදා පුදුකුඩිරුප්පු ප්‍රදේශයේ සිදුවූ දරුණු සටනකින් පසු හමුදාව එම ප්‍රදේශය සිය පාලනයට නතු කර ගනුලැබුවා.එහිදී මිය ගිය සෙබලුන් අතරින් දිගු දුර වෙඩික්කරුවන් වන චාමර හපුතන්ත්‍රි  සහ සදුන් රාජකරුණා යන සෙබලුන්ද වන බව හමුදා මාධ්‍ය ප්‍රකාශක කියා සිටියේය"

"සදුන් ...මයෙ අම්මා......." ළග හිටපු පුතාව තුරුල් කර ගෙනම පාදාන්තයේ සිට සෑම නහරයක් පාසම රිදුම් දුන් ඒ වේදනාව මගේ මුලු ගතම හිරි වැට්ටුවා කියලා මතකයි..ඒත් එක්කම අම්මගෙ විලාපයත් එක පාරටම ඇහිල නැතිඋනා වගේ මතකයි.

...........

අප්පා ඇරෙන්න අම්මගේ මල ගෙදර ආපු හැමෝම මන් දිහා බැලුවේ මහා අමුතු විදිහට.මහා අපරද කාරයෙක් දිහා බලන විදිහට.මන් මොනා කරන්නද කඩවලේ.සදුන්ගෙ මරනෙට අම්මගේ මරනෙට එකම  වැරැද්ද මන් සදුන්ට ආදරය කරපු එකද..සදුන් මන් මොකද්ද අපේ පුතාට කියන්නේ ඔයාගේ අප්පා යුද්දෙදි එයාගේ ජාතිය වෙනුවෙන් සටන් කරලා දිවි පිදුවා කියලද ? නැත්තන් මේ මිනිස්සුන් කියන විදිහට ඔයාගේ අප්පා නැති වුනේ මගේ ආදරේ හින්දද?