****වළාකුලු බැම්ම **** (11)

රොහාන්ට ඒ වෙලාවේ මොනවා හිතුනද මම දන්නෑ.මොකද මන් එයාගේ මූණ දිහා බැලුවෙ නෑ.මට එහෙම බලන්න තරම් හයියක් තිබ්බේ නෑ.රොහාන් කිසිම දෙයක් ඇහුවේ නෑ.එයා මට ඔහේ අඩන්න දීලා කිසිම කතාවක් බහක් නැතුව වාහනේ ඩ්‍රයිව් කලා.මන් බහින තැන හරියටම දන්නෙ නැති නිසා රොහාන් බොරැල්ල පහු කරලා 174 පාරේ රේල් ගේට් එක ලග කාර් එක නතර කලා.

"සුලෝචනා ඔයා බහින තැන මන් දන්නෑනේ ළමයෝ?" මුලු ලෝකයක් ඉස්සරහා අසරණ උන පොඩි ළමයෙක්ගෙන් අහනවා වගේ රොහාන් මගෙන් ඒක ඇහුවේ.
"ගෝතමි පාර ළගින් මන් බහින්නම්"
"එතන් ඉදන් තව යන්න ඕනද?"
"ඔව් ටිකක්.ඒ ටික මට යන්න පුලුවන්"
"නෑ නෑ අපි යමුකො"
රොහාන් ආයෙම කාර් එක ස්ටාර්ට් කලා.

"රොහාන් ඔයා මට අනුකම්පා කරන්නෙ නෑ නේද?"
"ඒ මොකටද ඒ?"
"මොකට වුනත් මන් කැමති නෑ කාගෙන්වත් අනුකම්පාවක් ලබන්න.ඒකයි.නිශානි,මගේ යාලුවගෙන් ඇරෙන්න මගේ ජීවිතේ මන් ලබපු තරමක් ලැබුවේ අනුකම්පාවක් විතරයි.තවත් මට ඒ අනුකම්පාව ඕන නෑ කාගෙන්වත් "
"ඉතින් හරි ළමයෝ.මන් දැන් ඔයාට එහෙම දෙයක් කිව්වද?"
"නෑ ඔයා මුලින් කතා කරපු විදිහෙන් මට එහෙම එකක් හිතුනා"
"ඒක එහෙම නෙමේ කිව්වොත් මන් ඔයාට බොරු කිව්වා වෙනවා.ඒ ඔයා අඩ අඩ හිටපු නිසා සුලෝචනා.ඒතනින් එහාට ඔයා ගැනවත් අක්ක ගැනවත් හිතලා නෙමේ"
"හ්ම්ම්...ඔතන ඉස්සරහා පාර ළගින් නවත්තන්න. මන් යන්නම් රොහාන්"
"නෑ නෑ යමු යමු.මෙතන ඉදන් බත්තරමුල්ල මහ දුරක් නෙමේනේ මට යතෑකි."

එදා රෑ රොහාන් මාව ගෙදරටම ගෙනත් ඇරලුවා.

"මේකද ඔයාගේ පැලස් එක?"
"නෑ රොහාන් මේ නිශානිගේ ගෙදර" මන් හිනාවෙල එහෙම කියලා කාර් එකේ දොර අරින්න හදද්දි රොහාන් ආයෙම කතා කලා.
"එතකොට ඔයාගේ ගෙදර?"
"මට ගෙයක් නෑ රොහාන්.මට තියෙන එකම පිහිට නිශානියි එයාගේ අම්මයි තාත්තයි විතරයි....මන් යන්නම් රොහාන්"

මන් ගෙදර දිහා බලාගෙන එහෙම කියලා රොහාන්ගේ මූණ දිහා බැලුවා.ඒ ඇස් මන් දිහා මොකද්දෝ මන්දා අමුතු බැල්මකින් බලාගෙන හිටියා.ඒ බල්මේ අනුකම්පාවක් ගෑවිලා තිබ්බෙ නෑ කියන්න මට බෑ.ඒත් ඒක මහ අමුතු බැල්මක්.මන් ඉක්මනට දොර ඇරලා කාර් එකෙන් එළියට ආවා.ඒත් එක්කම රොහානුත් කාර් එකෙන් එළියට ආව.
 

"සුලෝචනා අහන්න"

"මොකද්ද?"

"ඔයාගෙ පැත්තෙන් බලද්දි මන් දන්නෑ මන් ඉක්මන් වැඩිද නැද්ද කියලා.ඒත් මන් හිතන්නේ මේ තමයි හොදම වෙලාව."

රොහාන්ගේ වෙනසක් මට තේරුනා.ඒ වෙනසට හේතුව මොකද්ද කියලාත් මට තේරුනා ටික දවසක ඉදලා.ඒ හින්දම රොහාන් අහන්න හරි කියන්න හරි යන දේ මට හිතාගන්න බැරි උනා කියලා කියන්න බෑ.ඔව් මන් දැනගෙන හිටියා.ඒත් කවදාවත් මන් ඒකට දෙන උත්තරයක් ගැන හිතුවෙ නෑ.ඇත්තටම ඒ උත්තරේ ගැන මට හිතන්න දේකුත් තිබ්බේ නෑ.රොහාන් කවුද මන් කවුද..ඒ මොනවා උනත් ඒ වෙලාවේ මගේ පපුව ගැහෙන සද්දේ මටම ඇහෙන තරම් උනා..රොහාන් කාර් එකේ බොනට් එක උඩ ඇගිල්ලක් අතුල්ලගෙන එදිහාම බලාගෙන මන් හිටපු පැත්තට ආවා.මගේ ළගට ඇවිත් මගේ මූණ දිහා බලාගෙනම මගේ අත එයාගේ අත් දෙකෙන්ම අල්ලගත්තා.

"රොහාන්??"

"සුලෝ.." ඔව් මට මතකයි එදා රෑ තමා රොහාන් මට මුලින්ම එහෙම කතා කලේ.

"සුලෝ... දන්නවද ඔයාව දැකපු පළවෙනි දවසෙම මට ඔයා ගැන හිතුන දේ?"

"අනේ රොහාන්"

"ෂ්..... මට එදා හිතුනා අනේ ඔයා මගේ වෙනවනම් කියලා.දන්නවද ඔයාගේ ඇස් දෙක එදා මට මහා ලොකූ කතාවක් කිව්වා.ඒත් මට බය හිතුනා ඔයා ඒ වෙනකොටත් වෙන කෙනෙක් වෙලා ඉවරද දන්නෑ කියලා.ඔයා

දන්නෑනේ ඉතින් ඒක හොයාගන්න මට ගොඩ දවසක් ගියා."

"රොහාන් ඔයා මන් ගැන දන්නේ නෑ"

"මට දැනට මුකුත් දැනගන්න ඕන නෑ සුලෝ.ඔයා කැමති වෙලාවක හිමින් සැරේ ඔයාට ඕනනම් විතරක් මට කියන්න.ඒක් මට ප්‍රශ්නයක් නෙමේ"

"ඒත් රොහාන්"

"සුලෝ මේ අහන්න මන් ඔයාට ආදරෙයි.ගොඩාක් ආදරෙයි.ඔයාව මන් දැකපු මොහොතෙ ඉදන් මන් ඔයාට ආදරෙයි."

"අනේ රොහාන් ඇයි මේ.ඔයාට මාව ගැලපෙන්නෙ නෑ රොහාන්.ඔයා මන් ගැන හොයනවා බලනවා කියලා මට නොතේරුනා නෙමේ ඒත් මන් නොතේරුනා වගේ හිටියා රොහාන්,ඒ  මොකද කාත් කවුරුවත් නැතුව ඔහේ අසරණ වෙච්ච කෙල්ලෙක් මන්.නිශානි හිටියෙ නැත්තන් අද මන් ජීවත් වෙලා ඉන්න එකකුත් නැතිව ඇති."

"හරි සුලෝ දැන් ඔයා යන්න.හදිස්සි නෑ මට හොදට හිතලා කියන්න.අද දැකපු දේවල් ගැන වැඩිය හිතන්නත් යන්නෙපා.ඒත් එකක් හිත කියන දේ කරන්න.මොකද මන් දන්නවා ඔය හිතේ මට පොඩිම හරි ඉඩක් තියෙනවා කියලා.මන් යන්නම් සුලො"

රොහාන් ඒ වෙනකන්ම මගේ අත අතෑරියෙ නෑ.අත අතෑරලා යන්න ලොකු ලෝබ කමක් තිබ්බා කියලා මට දැනුනා.පළවෙනි වතාවට මටත් ජීවිතේ කවදාවත් දැනුනෙ නැති හැගීමක් දැනෙන්න ගත්තා.ඒ හැගීම ඇතුලේ රොහාන් ගැන දලුලන්න හදන ආදරයකුත් තිබ්බා.රොහාන් කාර් එකට නගින්න කලින් ආයෙම පාරක් මන් දිහා බැලුවා.කාර් එක නොපෙනී යනකන්ම මන් බලාගෙන හිටියේ කොහෙදො මන්දා ඉදන් හිත අස්සට රින්ගපු ලොකු දුකකුත් එක්ක.

 

                       ------------නැවතත්--------