Saturday, April 4, 2015

****වළාකුලු බැම්ම **** (02)

"සුලෝ"


රොහාන් මට කතා කලේ එහෙම.අපි ආදරෙ පටන් ගත්ත දවසෙ ඉදන් එයා මට කතා කලෙ එහෙම.අපේ ආදරේ අපි දෙන්නා අතරේ ගොඩාක් ලස්සනට ගලාගෙන ගියා.ඒත් ඒ ආදරේ ලස්සන උනේ අපි අතරේ විතරයි.අපි අපි දෙන්නගෙන් මිදිලා ඔලුව උස්සලා වට අපිට බැලුවොත් අපේ ආදරේට හරස් කපන්න බලාගෙන හිටපු අයව විතරයි අපි දැක්කේ.


රොහාන් ගොඩාක් පෝසත් පවුලක කෙනෙක්.එයාගේ තාත්තට නුවර එළියේ තේ අක්කර ගානක් තිබ්බා.අම්මා බැන්කුවක මැනේජර් කෙනෙක්.ඉතින් රොහාන්ට දුකක් කියන නාමයක්වත් දැනෙන්න ඒ දෙන්නා ඉඩ දීල තිබ්බෙ නෑ..එයාලත් එයාලට පුලුවන් උපරිමෙන්ම රොහාන්ට  එයාලගේ ආදරේ දුන්නේ රොහාන් එයාලගේ එකම දරුව වුන නිසා.රොහාන්ට අම්මගෙනුයි තාත්තගෙනුයි ඒ තරම්ම ආදරයක් ලැබෙද්දිත් මගෙනුත් හෙන ගොඩාක් ආදරේ ඕන උනේ ඇයි කියන්න මන් දන්නෑ.ඒත් ඒ ගැන මතක් වෙනකොට මට ආඩම්බරෙකුත් නොදැනෙනවා නෙමේ.ඉතින් මන් එයාට ඒ ආදරේ දුන්නා.එයාට එකවගේම තුන් පැත්තකින් ආදරේ ගලාගෙන එද්දිත් එයා මගේ ආදරේට ගොඩාක් ලෝබකම් කලා.

 

 

 

"සුලෝ අපේ අම්මලා මේ සම්බන්ධෙට කැමති වෙන්නෑ කියලා මන් දන්නවා.කියන්න අපි දැන් මොකද කරන්නේ?"

"මොනවා කරන්නද රොහාන්?ඒ දෙන්නගේ හිත් වලට ගිනි තියලා අපි කොහොමද එකතු වෙන්නේ.?"

"කියන්න සුලෝ ඔයාට මන් නැතුව ඉන්න පුලුවන්ද?"

"අනේ සැරින් සැරේ ඔය ප්‍රශ්නේ අහලා මාව අසරණ කරන්න එපා රොහාන්."

"මට බෑ ඔයාට මෙහෙම යන්න දෙන්න.මන් ඔයාට ආදරෙයි සුලෝ.අපිට වෙන තීරණයක් ගන්න වෙනවා"

"මන් දන්නවා පැටියෝ.,ඒත් අපිට මොකද්ද වෙන ගන්න තියෙන තීරණේ?"

"අපි මැරි කරමු..අද උනත් කමක් නෑ ඔයා කැමතිනම්.අම්මලා මේකට අකමැති වෙන එකේ අද මේක කලත් පහුවෙලා මේක කලත් ඒකෙ කිසි වෙනසක් නෑ මට.කියන්න ඔයා මොකද කියන්නේ?"

"අනේ රොහාන් ඔයාගේ අම්මලා පව්.."

"හ්ම්..."

"අපි තව එක පාරක් මේක එයාලට කියමු.එයාල එච්චර නපුරු වෙන එකක් නෑ රොහාන්.එයාලට ඕන ඔයාගෙ සතුටනෙ."

"හරි එහෙම කියලත් එයාලගේ තීරණේ වෙනසක් නැත්තන්?"

"වෙනසක් නැත්තන්...... අනේ මන්දා රොහාන් මන් අම්ම කෙනෙකුගෙනුයි තාත්තෙක්ගෙනුයි පුතෙක් වෙන් කලා වගේ වෙයිද රොහාන්.මට බයයි..එයාලට දුක් දීල අපිට සතුටින් ඉන්න පුලුවන් වෙයිද?"

"සුලෝ මේ අහන්න.ඔච්චර අනුන්ගැන හිතන්නෙපා පැටියො.ඔයා ගැනත් ටිකක් හිතන්න.ඔයාට මන් නැතිව ඉන්න බෑ කියලා මන් දන්නවා.ඉතින් ඇයි ඔයාටම දුක් දීගන්න හදන්නේ?"

"ඒත් රො.."

"ඒත් මේත් නෙමේ..මේ අහන්න මන් අද ගිහින් ආයෙම මේ ගැන අම්මලගෙන් අහනවා.එයාල අකමැති උනොත් අපි අනිවාර්යෙන්ම මැරි කරනවා.තේරුනාද.?මන් ඔයාට පොරොන්දු උනා හැමදාම ඔයාව බලාගන්නවා කියලා.ඒ පොරොන්දුව මට ඉෂ්ට කරන්න දෙන්න.මුලින් මුලින් අම්මලා බැන්නත් පස්සෙ හරි යාවි.ඒ හින්දා සුලෝ හිත හදාගන්න..අපි ඉක්මනටම මේ ප්‍රශ්නෙට විසදුමක් ගේමු"
 

එදා අපි අතර ඇති උනේ තීරණාත්මක කතාවක්.කිසිම දෙයක් හිතාගන්න බැරිව මන් හිටියත් රොහාන් තදින්ම එක තීරණයක හිටියා.

නම ඇහුවම 'අපෝ ඒ පැත්ත මහ භයානක පැත්තක්නේ' කියලා හැමෝගෙම කටින් කියවෙන වනාත මුල්ල කියන්නේ මන් ජීවත් උන පළාත.දූලි නාගෙන ලෑලි ගෙවල අස්සෙන් රින්ග රින්ග සෙල්ලම් කරපු පුන්චි කාලයක් මට තිබුනේ.හැමදාම රෑට අම්මයි තාත්තයි රණ්ඩු වෙන හැටි බල බල නිදා ගත්තු පුන්චි කාලයක් මට තිබ්බේ.මහ රෑත් පොලිසියෙන් ගෙවල් වලට පනිද්දි අක්කට තුරුල් වෙලා අඩපු පුන්චි කාලයක් මට තිබ්බේ..
 

"මේ නරකාදියේ ඉදලා උඹලට කවදාවත් හරි යන්නෑ මයෙ පුතේ"කියලා නොකියපු එක දවසක්වත් නැතුව ඇති.අම්ම එහෙම කිව්වේ හිතේ කැකෑරිච්ච ලොකුම ලොකු වේදනාවකින් කියලා අක්කයි මායි හොදටම දැනගෙන හිටියා..ඒත් එක්කම අම්මට ලොකු බයක් තිබ්බා අපි දෙන්න ගැන.අම්මා නිතරම කිව්වේ,
"වැඩිය එළියට පහළට බහින්න එපා" කියලා.
"අපේ මුඩුක්කු ගෙවල් වලින් එක ගෙදරකවත් නැති තරම් සිරියාවන්ත කෙල්ලො දෙන්නෙක් බන් උඹට ඉන්නේ.ලෝබ කමේ බෑ බන් උන් දෙන්නව දැක්කම"දවසක් එහා ලේන් එකෙ හිටපු මැගී ඇන්ටි අපේ අම්මා එක්ක කියනවා මට ඇහුනා.එදා ඉදලා අම්ම අපිව ලොකුම ලොකු උවමනාවකට ඇරෙන්න ගෙදරින් තනියම එළියට යන්න දුන්නෙම නෑ.එදා රෑ අබ මිරිස් ලුණු දාලා ඇස්වහ කටවහත් පිච්චුවා මට මතකයි..

                                                                 -----------------නැවතත්-----------




4 comments:

  1. :O :O බලමු මොකද වෙන්නෙ කියල නේ?

    ReplyDelete
  2. පොඩි කෙල්ලටනං කලක් යාවෙි වගේ!

    ReplyDelete